Spis treści
Podstawowe informacje
Pięciolinia (ang. staff) to standardowy sposób zapisu muzyki. Pięciolinia jest notacją ogólną i nie jest przypisana do żadnego instrumentu. Notacja zapisu muzyki na konkretny instrument to tabulatura.
Pięciolinia składa się z 5 linii i pól między nimi na których umieszcza się nuty (linia = ang. line, pole = ang. field). Na początku pięciolinii umieszcza się klucz (poniżej klucz wiolinowy). Dopiero klucz określa jaki dźwięk znajduje się na danym polu lub linii. Jeśli pięciolinia zawiera inny klucz (np. basowy) to nuta na tej samej linii będzie reprezentowała inny dźwięk niż w kluczu wiolinowym. Jeśli nam brakuje linii to możemy rysować linie dodane, zarówno na górze jak i na dole pięciolinii.
Linie są numerowane od dołu od 1 do 5, podobnie pola od dołu od 1 do 4 (pierwsze pole jest między linią 1 i 2 od dołu). Natomiast w rozmowie lub artykułach często mówi się o pierwszej lub drugiej linii ale od góry. Zawsze warto więc dopytać jeśli ma to znaczenie i nie wynika z kontekstu.
Klucz wiolinowy
Klucz wiolinowy (ang. treble clef) to często spotykany klucz muzyczny. Składa się on z pętli wokół drugiej linii od dołu i długiej, pionowej kreski przechodzącej przez wszystkie linie od góry do pierwszej linii dodanej poniżej pięciolinii. Ponieważ klucz ten zawija się wokół drugiej linii oznaczającej dźwięk G, to jest często nazywany kluczem G.
Nuty na pięciolinii w kluczu wiolinowym standardowo rysuje się od pierwszej linii dodanej na dole. Dźwięk ten to C4 znany też jako środkowe C.
Klucz basowy
Klucz basowy (ang. bass clef) to drugi bardzo popularny klucz muzyczny. Składa się on z odbitej w lustrze litery C zawieszonej na drugiej od góry linii (trochę jak kolczyk) i dwóch kropek biorących drugą od góry linię w środek. W tym kluczy druga linia oznacza dźwięk F, więc klucz ten jest też nazywany kluczem F.
Pomocne aplikacje
W ramach nauki nut na pięciolinii napisałem dwie małe aplikacje internetowe żeby wspomagać proces nauki.